Dream Theater – Beneath the Surface

Is there ever really a right time
You had led me to believe
Someday you’d be there for me
When the stars above aligned
When you weren’t so consumed
I kept looking for the clues
So I waited in the shadows of my heart
And still the time was never right

มันมีช่วงเวลาที่ถูกต้องบ้างมั้ย
เธอทำให้ฉันเชื่อ
ว่าซักวันเธอจะมาอยู่เคียงข้างฉัน
เมื่อดวงดาวบนฟากฟ้าเรียงร้อยกัน
เมื่อเธอไม่ถูกกลืนกินไป
ฉันจะตามหาเบาะแสต่อไป
ฉันจะรอคอยอยู่ในเงาของหัวใจฉัน
แต่เวลาก็ยังไม่เคยถูกต้องซักที

Until one day I stopped caring
And began to forget why I longed to be so close
And I disappeared into the darkness
And the darkness turned to pain
And never went away
Until all that remained
Was buried deep beneath the surface

จนกระทั่งถึงวันที่ฉันอยู่สนใจ
เริ่มที่จะลืมว่าทำไมฉันจึงต้องอยู่ใกล้ชิดกัน
และฉันก็จางหายไปในความมืด
จากนั้นความมืดมิดก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด
ที่ไม่มีวันจางหายไป
จนกระทั่งทุกๆอย่างที่หลงเหลืออยู่
จะถูกฝังลึกลงไปใต้จิตใจ

A shell of what things could have been
Tired bones beneath the veil
of guarded secrets all too frail
Sad to think I never knew
You were searching for the words
For the moment to emerge
Yet the moment never came
You couldn’t risk my fragile frame

เปลือกนอกของสิ่งที่มันควรจะเป็น
ความเหนื่อยล้าที่ปิดบังอยู่ภายใต้ผ้าคลุม
ที่ปกป้องเอาไว้ซึ่งความลับที่แสนเปราะบาง
น่าเศร้าที่คิดว่าฉันไม่เคยรู้มาก่อน
เธอตามหาคำพูด
สำหรับโอกาสที่มันจะปรากฏออกมา
แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่เคยมาถึง
เธอเสี่ยงกับกรอบอันร้าวรานของฉันไม่ได้หรอก

Until one day you stopped caring
And began to forget why you tried to be so close
And you disappeared into the darkness
And the darkness turned to pain
And never went away
Until all that remained
Was buried deep beneath the surface

จนกระทั่งถึงวันที่ฉันอยู่สนใจ
เริ่มที่จะลืมว่าทำไมฉันจึงต้องอยู่ใกล้ชิดกัน
และฉันก็จางหายไปในความมืด
จากนั้นความมืดมิดก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด
ที่ไม่มีวันจางหายไป
จนกระทั่งทุกๆอย่างที่หลงเหลืออยู่
จะถูกฝังลึกลงไปใต้จิตใจ

I would scream just to be heard
As if yelling at the stars
I was bleeding just to feel
You would never say a word
Kept me reaching in the dark
Always something to conceal

ฉันคงจะกรีดร้องออกไป เพียงเพื่อให้ได้ยิน
เหมือนกับการตะโกนไปถึงดวงดาว
ฉันจะกรีดเนื้อตัวเอง เพียงเพื่อให้ได้รู้สึก
เธอจะไม่มีวันพูดอะไรออกมาเลย
ทำให้ฉันไขว่คว้าหาความมืดมิด
มักจะมีอะไรที่ต้องปิดบังไว้เสมอ

Until one day I stopped caring
And began to forget why I longed to be so close
And I disappeared into the darkness
And the darkness turned to pain
And never went away
Until all that remained
Was buried deep beneath the surface

จนกระทั่งถึงวันที่ฉันอยู่สนใจ
เริ่มที่จะลืมว่าทำไมฉันจึงต้องอยู่ใกล้ชิดกัน
และฉันก็จางหายไปในความมืด
จากนั้นความมืดมิดก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด
ที่ไม่มีวันจางหายไป
จนกระทั่งทุกๆอย่างที่หลงเหลืออยู่
จะถูกฝังลึกลงไปใต้จิตใจ