Pink Floyd – Time

Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your hometown
Waiting for someone or something to show you the way
Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

ช่วงเวลาที่ทำให้วันเวลาอันน่าเบื่อได้ผ่านเลยไป
เสียเวลาไปเปล่า ๆ แบบไม่แยแสอะไร
เดินเตะก้อนดินในบ้านเกิดของเธอ
เฝ้ารอให้ใครสักคนมาแสดงหนทางให้เห็น
เบื่อกับการนอนอยู่ใต้แสงตะวัน และอยู่บ้านเพื่อมองดูสายฝนแล้ว
เธอยังเด็กนะ และชีวิตมันก็แสนยาวนาน และวันนี้เราก็มีเวลาให้เสียกันนะ
แล้วพอวันหนึ่ง เธอก็ได้รู้ว่าชีวิตผ่านเลยไปแล้วถึงสิบปี
ไม่มีใครบอกเธอว่าต้องออกวิ่งเมื่อไหร่ เธอเลยพลาดเสียงปืนตอนเริ่มไป

And you run, and you run to catch up with the sun, but it’s sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you’re older
Shorter of breath, and one day closer to death
Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, thought I’d something more to say

แล้วเธอก็วิ่งไป วิ่งให้ทันดวงตะวัน แต่มันกำลังจมดิ่งไปแล้ว 
และมันก็แซงจนไล่ตามหลังเธอมาได้อีกครั้ง 
ดวงอาทิตย์น่ะมันยังเหมือนเดิมแหละเมื่อเทียบกับระยะเวลาชีวิตเรา แต่เธอแก่ลงแล้วนะ
เริ่มหายใจไม่สะดวก และใกล้ความตายไปอีกวัน
ทุก ๆ ปีมันดูสั้นลง สั้นลง ไม่เคยหาเวลาว่างได้เลย
แผนที่วางไว้ ไม่ล่มไปเลย ก็ทำไว้แบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ
ใช้ชีวิตอยู่กับความสิ้นหวังอันเงียบงัน มันเป็นวิถีของคนอังกฤษจริง ๆ
เวลามันหมดไปแล้ว เพลงจบแล้วล่ะ เคยคิดว่าฉันมีอะไรให้พูดมากกว่านี้นะ

Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
It’s good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells

บ้าน ได้กลับบ้านอีกครั้ง
ฉันชอบกลับมาอยู่ที่นี่ทุกครั้งที่ทำได้นะ
และพอฉันกลับบ้านมาทั้งเหนื่อยทั้งล้า
มันก็รู้สึกดีที่ได้อบอุ่นร่างกายข้าง ๆ เตาผิง
ห่างไกลจากสนามหญ้า
และเสียงลั่นระฆังเหล็ก
ที่เรียกให้เหล่าผู้ศรัทธาคุกเข่าลง
เพื่อฟังเสียงเสกคาถาอย่างแผ่วเบา