當山みれい (Mirei Touyama) – わけあって (Wake Atte)

隣でソファーに沈んで本を読む
君は呼吸をする事さえも
忘れるくらいに真剣な顔で
まるで部屋に溺れているみたい

Tonari de sofa ni shizunde hon wo yomu
kimi wa kokyuu o suru koto sae mo
wasureru kurai ni shinken na kao de
marude heya ni oborete iru mitai

เธอนั่งจมอยู่ในโซฟา อ่านหนังสือข้าง ๆ ฉัน
ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
จนถึงขั้นลืมหายใจ
ราวกับว่าเธอกำลังกลืนหายเข้าไปในห้องนี้

じっとしていられない僕はいつも君の
邪魔をしては怒られたね
そんな事まだ思い出してしまうんだ
でも君はもう違うんだろ？

jitto shite irarenai boku wa itsumo kimi no
jama o shite wa okorareta ne
sonna koto mada omoidashite shimaunda
demo kimi wa mo chigaundaro?

ตัวฉันที่ไม่ชอบอยู่เฉย ๆ ก็มักจะเข้าไป
กวนเธอ จนโดนเธอดุใส่อยู่เรื่อย
เผลอนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาแล้วสิ
แต่ว่า เธอไม่เหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยนะ?

お揃いのピアスも　耳付きのカチューシャも
今じゃただ　置いているだけ
忘れるくらいさ　余裕だなんて思ってた
もう全て手放してしまうよ

osoroi no piasu mo mimitsuki no kachusha mo
ima ja tada oiteiru dake
wasureru kurai sa yoyuu da nante omotteta
mou subete tebanashite shimau yo

ทั้งต่างหูคู่กัน ที่คาดผมหูแมวด้วย
ตอนนี้มันก็ถูกวางไว้อย่างนั้น
แค่ลืม ๆ ไปน่ะ ฉันคิดว่ามันไม่ยากหรอก
ตอนนี้ฉันก็ปล่อยวางทุกอย่างได้แล้วล่ะ

ずっと僕ら
間違いだらけで　曖昧だらけで
不器用なだけで　向き合うのが怖くて
愛はきっと呆れて僕らを見放して
君とのあれこれも　はじめから無かったみたいに

zutto bokura
machigaidarake de aimai darake de
bukiyouna dake de mukiau no ga kowakute
ai wa kitto akirete bokura o mihanashite
kimi to no arekore mo hajime kara nakatta mitai ni

ก็พวกเราน่ะ
มันมีแต่ความผิดพลาด มีแต่ความคลุมเครือ
มีแต่ความทุลักทุเล เอาแต่กลัวที่จะก้าวต่อไปข้างหน้ากัน
ความรักมันต้องเกลียดเรามากแน่ ๆ ถึงได้จากเราไป
มันเหมือนกับว่า ตั้งแต่แรกเริ่มทุกสิ่งที่มีร่วมกันกับเธอมันไม่เคยมีอยู่จริงเลย

なんとなくつけたテレビは寂しさ
紛らわす為のおまじないみたいな
日当たりの悪いこの部屋もお別れ
ただ逃げているだけなのかも

nantonaku tsuketa terebi wa sabishisa
magirawasu tame no omajinai mitaina
hiatari no warui kono heya mo o wakare
tada nigeteiru dake nano kamo

แปลกดีนะ ทีวีที่เปิดทิ้งไว้
มันเหมือนเป็นเวทมนตร์ให้ไขว้เขวจากความเหงาได้บ้าง
การจากลาจากห้องที่ไม่ค่อยโดนแสงแดดนี้ไป
มันก็คงเหมือนการวิ่งหนีสินะ

なんにもない日常に探してもないのに
君を見つけてしまうよ
ソファーの右側、凹んだ跡が化石みたいに今でも
ちゃんと覚えているから捨てちゃったよ？

nannimo nai nichijo ni sagashite mo nai no ni
kimi o mitsukete shimau yo
sofa no migigawa, hekonda ato ga kaseki mitai ni ima demo
chanto oboete irukara sutechatta yo?

ท่ามกลางวันธรรมดา ๆ ที่ดูไม่มีอะไร ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้พยายามมองหา
แต่ก็เผลอไปเจอเธอเข้าจนได้
ด้านขวาของโซฟา ตอนนี้มันก็ยังเป็นรอยบุ๋มลงไป
ฉันทิ้งโซฟาตัวนั้น เพราะฉันยังจำเธอได้ดีรึเปล่านะ?

窮屈だとか文句は言うけど
あーだこーだで訳あって　なんだかんだで分け合って
机もベットもソファーも半分ずつ
綺麗さっぱり　嫌いやっぱり　強がりなだけ

Kyukutsu datoka monku wa iukedo
aada kouda de wake atte nandakanda de wakeatte
tsukue mo betto mo sofa mo hanbun zutsu
kirei sappari kirai yappari tsuyogarina dake

ถึงจะมีบ่นว่าห้องมันแคบไปบ้าง
ด้วยเหตุผลนู่นนี่นั่นบ้าง แต่ก็มีบางอย่างที่เราแบ่งปันกัน
เราแบ่งโต๊ะ แบ่งเตียง แบ่งโซฟากัน
ทุกอย่างมันสวยงาม และสะอาดหมดจด ฉันเกลียดเธอแหละ แต่ฉันคงแค่ทำเป็นเข้มแข็งเฉย ๆ

会いたいだなんて　曖昧な嘘で
酔っ払った勢いで　連絡して来るなよ
浮かれちゃったりもう疲れちゃったよ
ほらそんなんだから　ずっと僕は

aitai da nante aimaina uso de
yopparatta ikioi de renraku shite kuru na yo
ukare chattari mo tsukare chatta yo
hora sonnandakara zutto boku wa

ไม่ต้องเมาแล้วโทรมาบอกว่า
“คิดถึง” กันเลยนะ เพราะมันเป็นคำโกหกที่กำกวมเหลือเกิน
ฉันอึดอัด ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ
ดูสิ เพราะอย่างนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันน่ะ…

ずっと僕ら
間違いだらけで　曖昧だらけで
不器用なだけで　向き合うのが怖くて
ふたりがちゃんと前に進む為さ忘れてくれ
僕の事誰それ？って　はじめから無かったみたいに
すれば良いのに

zutto bokura
machigaidarake aimai darake de
bukiyouna dake de mukiau no ga kowakute
futari ga chanto mae ni susumu tame sa wasuretekure
boku no koto daresorette hajime kara nakatta mitai ni
sureba yoi no ni

ก็พวกเราน่ะ
มันมีแต่ความผิดพลาด มีแต่ความคลุมเครือ
มีแต่ความทุลักทุเล เอาแต่กลัวที่จะก้าวต่อไปข้างหน้ากัน
เพื่อที่เราสองคนจะก้าวต่อไปข้างหน้าได้ เราต้องลืมกันไปเถอะนะ
เอาให้เหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราแต่แรกเลย เอาแบบว่า “เธอเป็นใคร?” เลยนะ
แบบนั้นน่ะดีแล้วล่ะ