Avenged Sevenfold – Exist

รวมเพลงแปลจาก Avenged Sevenfold

Published มีนาคม 1, 2018 · Updated มีนาคม 1, 2018

Our truth is painted across the sky
In our reflection we learn to fly
No hand to hold us
No one to save us from tomorrow

ความเป็นจริงของเรานั้นแต่งแต้มอยู่ทั่วฟากฟ้า
ในภาพสะท้อนของเรา ที่เราได้เรียนรู้ที่จะโบยบิน
ไม่มีมือรั้งเราไว้
ไม่มีใครช่วยเราจากอนาคตได้

Sailing away, beyond the reach of anyone
Far beyond the dreams of everyone
No light to follow
A shot in the dark
Does anybody know?
Sailing away, beyond the reach of anyone
Far beyond the dreams of everyone
High from the heavens
I can’t see the pain
Does anybody care?

ล่องลอยไป เกินเอื้อมของทุกๆคน
ไกลเหนือความฝันของทุกๆคน
ไม่มีแสงสว่างให้เดินตาม
การสุ่มยิง
มีใครรู้บ้างรึเปล่า?
ล่องลอยไป เกินเอื้อมของทุกๆคน
ไกลเหนือความฝันของทุกๆคน
อยู่สูงจากสวรรค์
มองไม่เห็นความเจ็บปวดเลย
มีใครแคร์บ้างมั้ย?

Think for a moment of all the lives
Stripped of their essence before their time
We stand to conquer
But is there nothing left tomorrow?

คิดถึงชีวิตทุกชีวิตสักครู่นึง
ถูกขโมยสิ่งสำคัญไปจากชีวิต ก่อนจะได้ถึงเวลาของตัวเองด้วยซ้ำ
เรายืนหยัดเพื่อเอาชนะ
แต่ยังมีอะไรเหลือสำหรับวันพรุ่งนี้มั้ยนะ?

“We have one collective hope: the Earth. And yet, uncounted people remain hopeless, famine and calamity abound. Sufferers hurl themselves into the arms of war; people kill and get killed in the name of someone else’s concept of God. Do we admit that our thoughts & behaviors spring from a belief that the world revolves around us? Each fabricated conflict, self-murdering bomb, vanished airplane, every fictionalized dictator, biased or partisan, and wayward son, are part of the curtains of society’s racial, ethnic, religious, national, and cultural conflicts, and you find the human ego turning the knobs and pulling the levers. When I track the orbits of asteroids, comets, and planets, each one a pirouetting dancer in a cosmic ballet, choreographed by the forces of gravity, I see beyond the plight of humans. I see a universe ever-expanding, with its galaxies embedded within the ever-stretching four-dimensional fabric of space and time. However big our world is, our hearts, our minds, our outsize atlases, the universe is even bigger. There are more stars in the universe than grains of sand on the world’s beaches, more stars in the universe than seconds of time that have passed since Earth formed, more stars than words & sounds ever uttered by all humans who have ever lived. The day we cease the exploration of the cosmos is the day we threaten the continuing of our species. In that bleak world, arms-bearing, resource-hungry people & nations would be prone to act on their low-contracted prejudices, and would have seen the last gasp of human enlightenment. Until the rise of a visionary new culture that once again embraces the cosmic perspective; a perspective in which we are one, fitting neither above nor below, but within.”

“เรามีความหวังร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว นั่นก็คือโลกใบนี้ แต่แล้ว ผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนก็ยังไร้ซึ่งความหวัง ความอดอยาก และภัยพิบัติมากมายนับไม่ถ้วน ผู้ทนทุกข์ทรมานต้องพาตัวเองเข้าสู่สงคราม ผู้คนเข่นฆ่า และถูกสังหาร ในนามของคอนเซปต์ของพระเจ้าของผู้อื่น เรายอมรับรึเปล่า ว่าความคิด และการกระทำของพวกเรานั้นเกิดจากความเชื่อ ที่ว่าโลกหมุนรอบตัวเรา? ความขัดแย้งแต่ล่ะครั้งที่ถูกสร้างขึ้นมา ระเบิดฆ่าตัวตาย และเครื่องบินที่หายไป ทุกๆเผด็จการที่ถูกทำให้เป็นนิยาย พวกอคติหรือพวกหัวรุนแรง คนหัวดื้อ ต่างเป็นส่วนหนึ่งของม่านแห่งความขัดแย้งทางวัฒนธรรม เชื้่อชาติ ศาสนา ชาติพันธุ์ สีผิว และคุณก็ยังพบว่าอีโก้ของมนุษย์นี้แหละที่เป็นคนคอยควบคุมทุกอย่างนั้น เมื่อฉันติดตามวงโคจรของดาวเคราะห์น้อย ดาวหาง และดาวเคราะห์ แต่ละดวงก็เหมือนดั่งนักเต้นหมุนตัวในละครบัลเลต์แห่งจักรวาล ท่วงท่าถูกกำหนดมาโดยแรงดึงดูด ฉันก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่เหนือสถานการณ์เลวร้ายของมนุษย์ ฉันเห็นจักรวาลอันไร้ที่สิ้นสุด พร้อมด้วยกาแล็กซี่ที่อยู่ภายในผืนผ้าใบสี่มิติแห่งกาลเวลา ไม่ว่าโลกของเราจะใหญ่เพียงใด หัวใจ จิตใจ แผนที่ขนาดใหญ่ของเรา และจักรวาลมันใหญ่กว่าเสมอ มีดวงดาวในจักรวาลนี้ มากกว่าเม็ดทรายบนชายหาดของทั้งโลกรวมกันเสียอีก มีดวงดาวในจักรวาลนี้ มากกว่าจำนวนวินาทีที่โลกนี้เกิดขึ้นมาเสียอีก มีดวงดาวในจักรวาล มากกว่าคำพูดและเสียงใดๆที่มนุษย์เคยเอื้อนเอ่ยออกมารวมๆกันตั้งแต่มนุษย์คนแรกบนโลกเสียอีก วันที่เราหยุดการสำรวจจักรวาล คือวันที่เราคุกคามการคงอยู่ของสปีชีส์ของเรา ในโลกอันแสนสิ้นหวัง คนถืออาวุธ หิวโหยทรัพยากร ผู้คนและประเทศมักจะทำตามอคติ และจะได้เห็นการหายใจหอบครั้งสุดท้ายของการเห็นแจ้งของมนุษย์ จนกระทั่งมีการกำเนิดของวัฒนธรรมเพ้อฝันใหม่ และเราได้โอบรับมุมมองของจักรวาลอีกครั้ง มุมมองที่เราเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ได้อยู่เหนือใคร หรือใต้เท้าใคร แต่ภายในหนึ่งเดียวกันนี้เอง”